- Αναμνήσεις, Περιπλανήσεις......Στιγμές και άλλα!

- Σε αυτό το ιστολόγιο και στο κύριο μέρος του, προσπάθησα να συγκεντρώσω θύμισες παλιές, νεώτερες και πρόσφατες.

- Αναμνήσεις οικογενειακές, ότι θυμάμαι από τη γειτονιά μου -περιοχή Τσούμπα, Άγιοι Ανάργυροι, Αττικής-, αλλά και φωτογραφικό υλικό με οικογενειακές και συλλογικές στιγμές (γιορτές, σχολεία, εκδρομές, εκδηλώσεις, κ.ά.).

- Τις παιδικές μου αναμνήσεις, τις διαχωρίζω σε δύο μέρη. Στο Ι μέρος σκιαγραφούνται θύμισες για το συγγενολόι του πατέρα μου, ενώ στο ΙΙ μέρος που ακολουθεί, για το συγγενολόι της μητέρας μου. Στη δεξιά στήλη του ιστολογίου παραθέτω στοιχεία για ''Διαδρομές, Αναζητήσεις, Δράσεις'' της επαγγελματικής μου πορείας, αλλά και στοιχεία του επιστημονικού μου έργου, γιατί πάνω σε αυτή την τροχιά πορεύτηκα, όλα αυτά τα χρόνια.

- Για τους γονείς μου, οι καλοκαιρινές διακοπές ήταν απαραίτητες κάθε χρόνο. Συνήθως, μας επισκέπτονταν για λίγες μέρες φίλοι, γείτονες και συγγενείς, ενώ τα σαββατοκύριακα πολλαπλασιάζονταν οι επισκέπτες. Τα πρώτα χρόνια, συνήθης προορισμός διακοπών ήταν η Βουλιαγμένη. Αργότερα η τάση του κόσμου ήταν το βουνό και ειδικότερα εμείς παραθερίζαμε στην Πεντέλη και στη Νέα Ερυθραία, Μορτερό.

- Εξάλλου τότε, οι διήμερες και τριήμερες εκδρομές γινόντουσαν συλλογικά με συγγενείς και φίλους, ενώ το μέσο μεταφοράς ήταν συνήθως φορτηγό. Άνθρωποι, οικοσκευές, τρόφιμα, μουσικά όργανα και οτιδήποτε άλλο χρήσιμο για τις λίγες μέρες της ξεγνοιασιάς στο ύπαιθρο, γινόντουσαν ένα με αστεία, γέλια και τραγούδια και με προορισμό για παράδειγμα τον Ωροπό, τους Αγίους Αποστόλους, την Κινέττα, τη Λούτσα και αλλού.

- Τότε, οι περισσότεροι, αλλά και οι γονείς μου συμμετείχαν ενεργά σε γιορτές και οικογενειακά γλέντια. Δεν υπολόγιζαν τις αποστάσεις και την ταλαιπωρία, καθώς μετακινούνταν με τα πόδια ή με τα τότε αργοκίνητα λεωφορεία, για να επισκεφτούν συγγενείς και φίλους. Για μακρύτερες αποστάσεις ξεκινάγαμε από νωρίς, αλλάζαμε δύο ή τρία λεωφορεία και έτσι πηγαίναμε σε συγγενείς και γνωστούς για παράδειγμα στα Πατήσια, στο Νέο Κόσμο, στην Ηλιούπολη, στο Γαλάτσι, στο Μπραχάμι, στον Υμηττό, στο Περιστέρι, στην Ανθούπολη, στην Αλσούπολη, στα Πευκάκια Ν. Ιωνίας, στην Ακαδημία Πλάτωνος, στα Σεπόλια, στον Κόκκινο Μύλο, στη Κηφισιά, στη Νέα Ερυθραία, στην Εκάλη, στη Ραφήνα, στη Σαλαμίνα, στο Μεγάλο Πεύκο, στην Κινέττα, στη Χαλκίδα και αλλού!

- Ωστόσο, πέρα από τις θύμισες και τις περιγραφές, το φωτογραφικό υλικό που παρατίθεται, απεικονίζει καλύτερα το παρελθόν, που φαίνεται, να ήταν όμορφο στα μάτια μας, αλλά και με δυσκολίες που όμως, όπως μας έμαθαν οι γονείς μας, μπορείς να τις ξεπερνάς, με υπομονή, επιμονή, εργατικότητα και όραμα με στόχους και προοπτικές ! ! ! ! ! !

- Συγγενείς από τον Πατέρα

I. Οι Συγγενείς από τον Πατέρα μου:

Με το σόι του πατέρα μου είχαμε αραιότερες επαφές, κυρίως σε γιορτές, γενέθλια και σε άλλες οικογενειακές συναθροίσεις, καθώς έπρεπε να πηγαίνουμε με λεωφορεία πολύ μακρύτερα από τους Αγίους Αναργύρους.

Σταχυολογώντας τις κυριότερες αναμνήσεις μου τις παρουσιάζω πιο κάτω.

-Η γιαγιά Ελένη
 Στο σπίτι μας έμενε η γιαγιά η Ελένη, μητέρα του πατέρα μου. Είχε μείνει χήρα από πολύ νωρίς, έχοντας τρία μικρά παιδιά να αναθρέψει. Ο άνδρας της, παππούς Θόδωρος,πέθανε σε ηλικία 36 χρόνων.΄Οπως έλεγε,τα μεγάλωσε με κόπους και στερήσεις, τους έδωσε όμως τα αναγκαία εφόδια και έτσι μπόρεσαν να αποκατασταθούν οικογενειακά και επαγγελματικά. Τη θυμάμαι να κρατά πάντοτε μπαστούνι, να έχει μαύρο μαντήλι στο κεφάλι της και να είναι αυταρχική. Συνέχεια διάβαζε, οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια της, από βιβλία, περιοδικά, διαφημιστικά της εποχής και κυρίως εφημερίδες. Γινόταν σωστή μάχη με τη γιαγιά, το ποιος θα πρωτοδιαβάσει την εφημερίδα.

- Συγγενείς από τη Μητέρα

ΙΙ. Οι Συγγενείς από τη Μητέρα μου

Όταν ήμασταν παιδιά, είχαμε περισσότερη επαφή με τον κλάδο της μητέρας μου, καθώς μέναμε πολύ κοντά, περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μας στους Αγίους Αναργύρους.

 - Η γιαγιά Φραντζέσκα και ο παππούς Βασίλης.

Η γιαγιά Φραντζέσκα (μητέρα της μητέρας μου), είχε γεννηθεί στην Αθήνα, οδός Χ.Τρικούπη στην περιοχή Νεάπολη Εξαρχείων. Εκεί γεννήθηκαν και τα παιδιά της, με τον πρώτο άνδρα της το Γιάγκο Κουρούπη, ο Αργύρης, η Αγγελική και η Ζωή, ενώ η Αμαλία γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όταν για μικρό διάστημα είχαν πάει εκεί. Πολύ αργότερα ήρθαν στα κάτω Πατήσια, οδός Θεοφιλά κοντά στο ποτάμι, δίπλα στο σημερινό Εθνικό Δρόμο. .......(για τη συνέχεια)

- Θύμισες από τη γειτονιά μου

Η οικογένεια μου εγκαταστάθηκε στην περιοχή Τσούμπα, των Αγίων Αναργύρων, στην τότε οδός Μίνωος, σήμερα Γρ. Αυξεντίου, κατά το 1938. Το συμβόλαιο (αρ. 14342) αγοράς του σπιτιού μας είχε ημερομηνία 1 Νοεμβρίου 1937 και αγοράστηκε από την Αγαθή σύζυγο Γεωργίου Στεφανάκη. Πριν από μένα είχε γεννηθεί ένα κορίτσι που όμως πέθανε σε ηλικία λίγων μηνών. Εγώ γεννήθηκα ξημερώματα στις 5 Μαρτίου 1943. Δύο χρόνια μετά από μένα γεννήθηκε η αδελφή μου η Φραντζέσκα. ..........

* Για τον Τόπο της Γέννησής μου

(πηγή:σταχυολόγηση από  http://www.agan.gov.gr/web/guest/history, Α. Μηλιώνης, 2008).

Σε ένα Οδηγό της Αθήνας του 1907 διαβάζουμε «……..Άγιοι Ανάργυροι απέχοντες των Αθηνών ώραν μίαν (1). Κάτοικοι δέκα (10) ». ΄Ηταν τότε αγροτική τοποθεσία στη νότια άκρη του κτήματος της βασίλισσας Αμαλίας. Πήρε το τοπωνύμιό της από τον ομώνυμο ναό. Στην ευρύτερη περιοχή πριν από τη δημιουργία της συνοικίας των Αγίων Αναργύρων, στις αρχές της δεκαετίας του ’20, υπήρχαν οι αγροτικοί οικισμοί, τα χωριά, Κάτω Λιόσια, Άνω Λιόσια, Καματερό και Μενίδι (σήμερα Αχαρνές). Οι προ-παππούδες των κατοίκων αυτών των περιοχών, λέγεται ότι είχαν έλθει στην Αττική από το Άρμπερον, (σημ: περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας) κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Καταλανών. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για το Μενίδι. Οι ''σκληροτράχηλοι'' Αχαρνείς, σύμφωνα με τον Αριστοφάνη, κατά τη διάρκεια του ελληνικού μεσαίωνα εμπλουτίστηκαν με νέους πληθυσμούς που αποτελούνταν από νομάδες και γεωργούς. Οικογένειες με πατριαρχική δομή, κλειστές και έντονα εσωστρεφείς. Με το πέρασμα του χρόνου μεγάλο τμήμα της περιοχής περιήλθε στην κατοχή τους. Νότια υπήρχαν κτήματα Αθηναίων μεγαλονοικοκυραίων που δεν κατοικούσαν στην περιοχή. Κάποιοι από αυτούς, ανάμεσά τους και δυο – τρεις ξένοι, τα αγόρασαν για μακρόχρονη επένδυση γης. Άλλοι τα απέκτησαν με προικοσύμφωνα και συνήθως τα νοίκιαζαν σε νησιώτες και άλλους για να τα καλλιεργήσουν.

Οι Άγιοι Ανάργυροι αναγνωρίζεται ως κοινότητα στις 29 Σεπτεμβρίου του 1927. Προήλθαν όταν αποσπάσθηκε ο εκεί οικισμός από την κοινότητα των Κάτω Λιοσίων (Νέα Λιόσια και σημερινό ΄Ιλιον) που ανήκε τότε στο Δήμο Αθηναίων. Αργότερα, το 1963, οι Άγιοι Ανάργυροι έγινε δήμος των δυτικών προαστίων της Αθήνας, με έκταση περίπου 3 τετρ.χλμ.

Η απογραφή το Μάιο του 1928 εμφάνισε 1057 κατοίκους, οι οποίοι επέλεξαν την περιοχή για εγκατάσταση εξαιτίας του καλού κλίματος και της συμφέρουσας τιμής της γης. Κατά την οκταετία 1920-28, ο πληθυσμός του οικισμού των Αγίων αυξήθηκε εντυπωσιακά, φθάνοντας τους 1.807 κατοίκους.