Ο Γιάννης Μπετ., θυμάται: η παρέα της γειτονιάς μου από την οδό Εκαταίου, κατέβαινε στις στήλες του Ολυμπίου Διός και από τις πεσμένες κολώνες έβγαζε το μολύβι των συνδέσμων τους για να το χρησιμοποιήσουν οι τότε ......κυνηγοί, στις σφεντόνες τους ή για τις ...εχθροπραξίες μεταξύ των τότε γειτονιών.
O Σπύρος Κουσ., του Κώστα, θυμάται: καθώς ερχόμασταν από τη Ραφήνα με το λεωφορείο, κάπου εκεί στη διασταύρωση μπαίνει στο λεωφορείο και μια οικογένεια με ταγάρια γεμισμένα με ελιές που μάλλον τις είχαν μαζέψει από τα λιόδενδρα της περιοχής. Και σε ένα απότομο φρενάρισμα του λεωφορείου, όλες οι ελιές γέμισαν το πάτωμά του κάτω από τα καθίσματα και στα πόδια των καθισμένων και όρθιων επιβατών. Και ....τα γέλια ασταμάτητα και τα πειράγματα....ατελείωτα....μέχρι το τέρμα των λεωφορείων.
Ο Θόδωρος Κουσ., του Σωτήρη θυμάται: Εκδρομή την Καθαρή Δευτέρα στη Ραφήνα με λεωφορείο. Αφού ξυπνάγαμε σχεδόν από τα χαράματα και με τα σχετικά μπαγάζια στα χέρια, αλλάζαμε λεωφορείο και με τα πόδια από την οδό Λιοσίων μέχρι το Πεδίο του Άρεως, φτάναμε στην αφετηρία των λεωφορείων για τη Ραφήνα. Εκεί, μετά το φαγοπότι, τα γλέντια και τα παιγνίδια, έφτανε η ώρα για την επιστροφή. Και στο τέρμα της Ραφήνας η ουρά του κόσμου για την επιστροφή δεκάδες, εκατοντάδες μέτρα, ατελείωτη ουρά. Αναμονή και αναμονή για να φτάσει και η σειρά σου στο λεωφορείο, καθώς δεν υπήρχαν και πολλά λεωφορεία. Κάποιοι με νεύρα και βλαστήμιες, κάποιοι με πονηριά παρέκαμπταν τη σειρά, κάποιοι με αστεία και γέλια και..... χαζοκουβέντες, και δεν καταλάβαινες ότι είχε περάσει πάνω από μία και συνήθως περισσότερη ώρα. Άλλοτε, εύρισκες θέση, άλλοτε καθόσουν στα σκαλιά του λεωφορείου, και άλλοτε όρθιος έφτανες στη αφετηρία μετά από διαδρομή πάνω από μία επιπλέον ώρα. Σήμερα φαντάζει ατελείωτη αυτή η ταλαιπωρία, ενώ εκείνη την εποχή των παιδικών μας χρόνων, ήταν πολύ διασκεδαστική και ευχάριστη η εκδρομή της..........ταλαιπωρίας.
